اين نوشتار تلاش می‌کند كه با ارتباط پيوند معنايي كه بين مضمون آيه و اسماء پاياني آيات وجود دارد به راز بكارگيري اسماء الهي در پايان آيات قرآن كريم پي ببرد و همچنين اين تحقيق يكي ازجنبه‌هاي زيباي اعجاز بياني و بلاغت قرآن كريم را معرفي مي‌كند. لذا اين تحقيق در رسيدن به این مطلب که کاربرد اسماء و صفات الهی در پایان آیات، حکیمانه و در راستای بلاغت قرآن است در سه بخش به صورت ذيل طراحي شده است: بخش اول كليات و مفاهيم، فصل اول آن تحت عنوان كليات و فصل دوم به مفهوم شناسي اسماء و صفات الهي و بخش دوم تحت عنوان بسامد و تبيين اسماء الهي كه از سه فصل تشكيل شده است، فصل اول بسامد اسماءالهي در پايان آيات قرآن كه به میزان و چگونگي ورود اسماي الهي و كاربرد اين اسماء در پايان آيات قرآن به صورت نزول تدريجي در سوره و آيات مكي و مدني پرداخته است، فصل دوم تحت عنوان گونه‌هاي مختلف كاربرد اسماء الهي در پايان آيات قرآن كريم؛ با اين توضيح كه به صورت‌هاي بسيط، مضاف و مركب به كار رفته است و همچنين به چينش اسماء الهي و تقدم و تأخرآنها پرداخته است، فصل سوم تبيين اسماء الهي است كه در اين فصل به معنا و مفاهيم اسماء الهي كه پايان آيات به كار رفته، پرداخته است تا با شناخت آنها به معرفت الهي كه مقصود آفرينش است برسند، بخش سوم كه مهم‌ترين بحث اين تحقيق را تشكيل مي‌دهد تحت عنوان حكمت بكارگيري اسماء الهي در پايان آيات قرآن كريم ، فصل اول به تناسب اسماء با فضاي نزول آيه پرداخته و اين فصل راهگشاي تفسير آيات و تشخيص هدف سوره واز راه‌هاي كشف انتخاب اسماء الهي در پايان آيات قرآن كريم است و فصل دوم به گونه‌هاي پيوند معنايي پرداخته كه دقت در ارتباط معاني آيات و كشف آنچه از لوازم، ملزوم‌ها، علل، معاليل و نتايج مطرح است از آثار دفائن عقول و هم آوايي عقل و نقل در رسيدن به معرفت قرآني است و فصل سوم تحت عنوان فلسفه و راز کاربرد اسماء در پایان آیات قرآن است كه دراين فصل با توجه به پيوند معنايي آيات با اسماء الهي مي‌توان به حكمت‌هايي از جمله تثبيت مطلب و تأكيد برآن مطلب توسط اسماء، رسيدن به توحيد، پناه جويي به اسماء الهي، دفع توهم و تخلق به اسماء و رسيدن به كمال الهي و ... اشاره كرد.
